(Pagpapatuloy)
BILANG napag-uusapan natin ang pagtutulungan, nais kong banggitin na malaki ang bentahe ng pagpapalakas ng ugnayan natin sa mga kalapit na bansa, sa mga organisasyong pang-internasyunal, at mga non-government entities.
Ang pagbabahagi ng impormasyon at kaalaman, magkasamang pagsasanay, at pagsasaayos ng mga resources ay maaaring makatulong nang malaki sa kakayahan ng bansa na tumugon sa malalaking kalamidad.
Kailangan nating maunawaan na ang paghahanda sa sakuna ay hindi isang indibidwal na gawain, o isang bagay na dapat lamang pangunahan ng pamahalaan. Ito’y nangangailangan ng kolektibong pagsusumikap. Bawat isa sa atin ay dapat makilahok sa kani-kaniyang komunidad upang magkaroon ng kamalayan ang lahat hinggil sa paghahanda para sa iba’t ibang uri ng sakuna at kalamidad, kasama na ang lindol.
Maaari tayong mag-organisa ng mga workshop, seminar, o pagsasanay upang maipaalam sa mga tao ang mga safety protocols. Mabuti rin kung makapagtatatag ng isang pangkalahatang support system sa bawat komunidad.
Ang positibong bahagi ng mga bagay na ito ay ang katotohanang narito tayo ngayon sa isang kritikal na panahon ng pagsusuri at pagpapalakas ng mga proseso at sistema ng paghahanda ng bansa para sa mga sakuna. Ito’y isang magandang pagkakataon para mapabuti at gawing mas ligtas ang mamamayan at ari-arian.
Dapat na sunggaban ng pamahalaan at ng publiko ang pagkakataong ito upang mapaliit ang posibilidad ng mapanirang epekto ng lindol at mga sakuna sa ating lahat. Hindi natin ito dapat tingnan bilang paghahanda lamang sa lindol kundi bilang isang pangako ng buong bansa na palalakasin ang kakayahang humarap sa mga hamon ng mga kalamidad.
Habang papasok ngayon ang daigdig sa isang bagong yugto kung saan humaharap tayong lahat sa mga hamon na dulot ng climate change, ang paghahandang ito ay isang bagay na hindi natin dapat na ipagwalang bahala.
